Sprzeciwiamy się zmianom zakresu ochrony przyrody i majątkowym na szczycie Łyśca (Łysa Gór

Szczyt Łyśca (Łysej Góry) w Świętokrzyskim Parku Narodowym jest obszarem ścisłej ochrony (rezerwat). Zarazem jest zamieszkały przez ludzi - zakonników-Oblatów. Mają oni prawo do klasztoru i kościoła.
Rząd zamierza przekazać im dodatkowe 5 ha gruntu i budynki leżące na obszarze chronionym i należące do skarbu państwa od chwili kasaty opactwa benedyktynów w 1819 r. dekretowanej przez arcybiskupa Franciszka Malczewskiego za zgodą papieża Piusa VII.
W 2002 roku  Komisja Majątkowa złożona z przedstawicieli Kościoła i MSWiA uznała roszczenia Kurii Sandomierskiej do klasztornego zachodniego skrzydła za bezpodstawne vide bulla papieża Piusa VII o upaństwowieniu terenu. Decyzję uznano za ostateczną.
 
Park narodowy chroni, również na szczycie góry, siedliska ginących gatunków, krajobraz, sama góra "jest miejscem ucieczki anachoretów" - Żeromski, "miejscem, które było święte daleko wcześniej niż osiedli tu zakonnicy" - wcześniejsi superiorzy zakonu oo. Karol Lipiński, Bernard Briks, miejscem badań przyrodniczych, przeżyć mistycznych, estetycznych, miejscem odpoczynku i kontemplowania przyrody.
 
Stan obecny jest kompromisem pomiędzy funkcjami ochrony przyrody i klasztoru, na co zwracali uwagę wszyscy wcześniejsi dyrektorzy parku co znalazło wyraz w Planie Ochrony ŚPN.
Obecny dyrektor Jan Reklewski wespół z rządem i zakonnikami nie tylko dąży do zmarnowania wysiłków ochrony przyrodniczej szczytu trwającej od 1924 r. ale wznieca konflikt.
 
Przygotowano rozporządzenie przekazania terenu na Łyścu na rzecz "państwowej jednostki organizacyjnej" a ostatecznie zakonnikom co zdewastuje ochronę przyrodniczą i krajobrazową szczytu.
 
Prawny i majątkowy status quo szczytu Łysej Góry uznajemy za rozsądny kompromis a jego zmiany za przyrodniczą i krajobrazową katastrofę i zarzewie konfliktu.
Sprzeciwiamy się zmianom.