Καταργήστε τον νόμο που εξισώνει τους χειροτέχνες με τους εμπόρους

Ανεξάρτητοι χειροτέχνες-καλλιτέχνες του δρόμου

Είμαστε ανεξάρτητοι χειροτέχνες-καλλιτέχνες του δρόμου που δεν ανήκουμε σε κανένα σωματείο ή εταιρία ΚΟΙΝΣΕΠ, ή σύλλογο κλπ και γι’ αυτό κανένας τέτοιος φορέας δεν είναι σε θέση να μας εκπροσωπεί, να προτείνει και να διαπραγματεύεται είτε με το Δήμο είτε με το Υπουργείο Ανάπτυξης είτε με τον οποιοδήποτε θεσμικό φορέα, λύσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Αυτό το κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια αυτοπαρουσίασής μας και διατύπωσης των θέσεών μας.

Εδώ και παραπάνω από δέκα χρόνια δραστηριοποιούμαστε ως χειροτέχνες και βιοποριζόμαστε εκθέτοντας και πουλώντας τις πρωτότυπες και μοναδικές χειροποίητες δημιουργίες μας στους δρόμους της Αθήνας και όχι μόνο.
Η παρουσία μας σε αυτούς τους δημόσιους χώρους, όπως και όλων των πλανόδιων καλλιτεχνών (μουσικών, περφόρμερ κλπ) αποτελεί τη ζωντανή παράδοση της λαϊκής τέχνης εμπλουτισμένης με τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της μητρόπολης και είναι, θεωρούμε, πολύτιμο και αναπόσπαστο στοιχείο του χαρακτήρα της Αθήνας και θέλγητρο τόσο για τους κατοίκους της, όσο και για τους τουρίστες, Έλληνες ή ξένους που την επισκέπτονται και που έχουν την ευκαιρία κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης να θαυμάσουν και ν’ αποκτήσουν τα μοναδικά πρωτότυπα καλλιτεχνήματα που δημιουργούμε με τα χέρια μας, τα λιγοστά εργαλεία μας και, κυρίως, τη φαντασία μας.

Το ηθελημένα «θολό» καθεστώς που ανέκαθεν επικρατούσε, σε σχέση με τη δραστηριότητά μας, μας υποχρεώνει να τρέχουμε από φορέα σε φορέα προκειμένου να κατοχυρώσουμε την ύπαρξή μας, με κάποιο τρόπο, ο οποίος, πάντα στην πορεία, αποδεικνύεται ανεπαρκής με αποτέλεσμα να ζούμε και να εργαζόμαστε με επισφάλεια, και με το διαρκή φόβο της καταστολής.

Είμαστε μια ζωντανή κοινότητα που συνεχώς ανανεώνεται και θεωρούμε θετικό το ν’ ανοίξει ένας διάλογος για να προβλεφθεί με κάποιο τρόπο η συνέχιση της κοινότητας αυτής και όχι το βόλεμα κάποιων με παραχώρηση ορισμένου αριθμού θέσεων από τον Δήμο.

Ο καινούργιος νόμος περί υπαίθριου εμπορίου (4497/2017) και πιο συγκεκριμένα το άρθρο 45, όχι μόνο δε λύνει ένα ζήτημα που εκκρεμεί δεκαετίες, όχι μόνο δε βοηθάει τους χειροτέχνες να συνεχίσουν να υπάρχουν, να δημιουργούν και να προσφέρουν στην πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση της χώρας, αλλά τους ωθεί σε αδιέξοδο και απόγνωση, ωφελώντας αποκλειστικά και μόνο όσους έχουν δυνατότητα μεγάλης παραγωγής, δηλαδή όσους κάνουν μεταποίηση ή απλώς και μόνο μεταπώληση (καθαρό εμπόριο με λίγα λόγια) και για άλλη μια φορά θυσιάζει την τέχνη και τους καλλιτέχνες στο βωμό του χρήματος.
Δεν μπορεί οι χειροτέχνες να εξισωνόμαστε με τις καντίνες, τους μικροπωλητές, τους εμπόρους, ούτε ως φυσικά πρόσωπα να έχουμε ν’ ανταγωνιστούμε εταιρίες ΚΟΙΝΣΕΠ.

Οι δημιουργίες μας δεν μας εξασφαλίζουν παρά τα απαραίτητα για να ζούμε με αξιοπρέπεια και να συνεχίσουμε να δημιουργούμε. Μερικές φορές, δε, ούτε κι αυτά, ακόμα και ύστερα από εξαντλητικές ώρες εργασίας υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες και κάθε λογής κινδύνους που κρύβει το αστικό περιβάλλον.
Για τη δική μας επιβίωση, λοιπόν, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η απαλλαγή από έκδοση αποδείξεων και η επαναφορά του αφορολόγητου, όπως ίσχυε παλιότερα.

Πρέπει να γίνει κατανοητή και σεβαστή η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ’ έναν χειροτέχνη-καλλιτέχνη που κατασκευάζει πρωτότυπες και μοναδικές εικαστικές δημιουργίες και σ’ έναν μικροπωλητή έμπορο που είτε μεταποιεί είτε απλά μεταπωλεί το εμπόρευμα που αγοράζει φθηνά και σε μεγάλες ποσότητες ξοδεύοντας από ελάχιστο έως καθόλου χρόνο για την κατασκευή του και άρα έχοντας πολύ μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.
Η εξίσωση αυτών των δύο είναι ο ορισμός του αθέμιτου ανταγωνισμού και οδηγεί τους χειροτέχνες σε μαρασμό.
Αντίθετα σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις όπως για παράδειγμα η Βιέννη και το Άμστερνταμ ο διαχωρισμός αυτός είναι δεδομένος επιτρέποντας την ελεύθερη έκφραση και δημιουργώντας όμορφες ζωντανές πόλεις με τέχνη και κουλτούρα.

Σε μια κοινωνία που θεοποιεί το χρήμα, η πρώτη απώλεια είναι η Τέχνη.
Ας μην είναι αυτή η δική μας κοινωνία.
Δεν θέλουμε να γίνουμε επαγγελματίες.
Θέλουμε να παραμείνουμε καλλιτέχνες.

Για όλους αυτούς τους λόγους ζητάμε :

-Την οριστική παύση της καταστολής των χειροτεχνών και καλλιτεχνών του δρόμου.

-Την κατάργηση του άρθρου 45 του νόμου 4497/2017.

-Την επανέναρξη του διαλόγου από μηδενική βάση με κατάθεση προτάσεων από τη μεριά μας που θα περιέχουν συγκεκριμένες θέσεις πάνω σε όλα τα ζητήματα που μας αφορούν.