Όχι άλλη θυσία στην Αυλίδα Not another Sacrifice in Avlida

Όχι στην καταστροφή του κηρυγμένου Αρχαιολογικού και Ιστορικού τόπου της Αυλίδας.

Ο ευρύτερος αρχαιολογικός χώρος της Αυλίδας περιλαμβάνει το Ιερό της Αρτέμιδος και διάσπαρτα αρχαιολογικά κατάλοιπα που μαρτυρούν τη σημασία ενός μυκηναϊκού κέντρου καθώς και μεταγενέστερες και σύγχρονες κατασκευές που με το γεωφυσικό ανάγλυφο της περιοχής συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον πλέγμα Ιστορικού Τόπου με μνημεία τεσσάρων διαφορετικών ιστορικών περιόδων. Η μυθολογική παράδοση για την αρχή της τρωικής εκστρατείας, όπως την διηγήθηκε ο Όμηρος, και τα αριστουργηματικά έργα των αρχαίων τραγωδών για την θυσία της Ιφιγένειας σε αυτά εδώ τα χώματα και τα ακρογιάλια, έδωσαν στην περιοχή την αξία ενός πολιτιστικού αγαθού με οικουμενική σημασία.

Η Αυλίδα, όπως λίγες περιοχές, κατέχει το δυσβάστακτο βάρος και την υποχρέωση της διαφύλαξης ενός μύθου, αλλά και το προνόμιο μιας ξεχωριστής θέσης στην παγκόσμια ιστορική μνήμη. Η σύγχρονη ιστορία του τόπου, δυστυχώς, έμελλε να συνδεθεί, μετά την θυσία της Ιφιγένειας και με την θυσία του φυσικού περιβάλλοντος της γης και της θάλασσας στο βωμό μιας χωρίς έλεγχο ανάπτυξης και χωρίς όρια κέρδους.

Η Αυλίδα λόγω του γεωφυσικού της ανάγλυφου, διαθέτει πολύ κοντά θαλάσσιες και οδικές διασυνδέσεις, τον όρμο Μεγάλο Βαθύ προστατευμένο σημείο ιδανικό για εγκατάσταση βιομηχανιών, και βέβαια ένα πολύ καλό υπέδαφος με άριστης ποιότητας ασβεστόλιθο κατάλληλο για την παραγωγή επίσης άριστου τσιμέντου. Έτσι το μυκηναϊκό νεκροταφείο έμελε να γίνει σκόνη και τσιμέντο. Μπαζώθηκε η θάλασσα και αλλοιώθηκε η ιστορική φυσιογνωμία του τοπίου. Στον λόφο Νησί, εκεί που η θάλασσα εισχωρούσε στην γη βόρεια από το Μεγάλο Βαθύ και νότια από το Μικρό Βαθύ μέχρι το Ιερό της Αυλιδείας Αρτέμιδος, η επιφάνεια της γης, τα ευρήματα στον αρχαιολογικό χώρο καθώς και ο βυθός της θάλασσας καλύφθηκε με πολλά εκατοστά σκληρού στρώματος τσιμεντόσκονης. Στο Μεγάλο Βουνό, η λατόμηση προχώρησε και κατέφαγε ένα μεγάλο μέρος του για να φτάσει σχεδόν στην ρίζα του ελληνιστικού τείχους Στον όρμο Μεγάλο Βαθύ ατασκευάστηκαν τσιμεντένιες προβλήτες, μπαζώθηκε ο αιγιαλός, μολύνθηκε με επικίνδυνα απόβλητα η γη και η θάλασσα. Δημιουργήθηκε ένας κρανίου τόπος από την ανεξέλεγκτη λειτουργία των βιομηχανιών και από την αδηφαγία του Τσιμεντάδικου.

Η περιοχή είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος από το 1970 (ΦΕΚ 562/Β/11.8.1970) με επαναπροσδιορισμό των ορίων με συντεταγμένες από το 2001 (ΦΕΚ 1427/Β/22.10.2001), καi πριν από αυτό ο Ιωάννης Θρεψιάδης έφορος των αρχαιοτήτων Βοιωτίας από το 1941 με την αποκάλυψη του Ιερού της Αυλιδείας Αρτέμιδος επέτυχε να σταματήσει την λατόμηση στο λόφο Νησί από το 1956. Φαίνεται όμως ότι η φράση ‐αρχαιολογικός χώρος Αυλίδας‐ τρομάζει κάποιους, θεωρείται μια έννοια κενή, μια αόριστης έκτασης επιφάνεια σε ένα χάρτη και καλό θα ήταν ποτέ να μην είχε κηρυχτεί, αφού ποτέ μέχρι τώρα δεν αναγνωρίστηκε η παγκόσμια σημασία του, δεν προστατεύτηκε και δεν προβλήθηκε όπως και όσο θα έπρεπε. Μάλλον γιατί εμπόδιζε και εμποδίζει τα γνωστά μέχρι σήμερα, ̈αναπτυξιακά σχέδια ̈ που έχουν εφαρμοστεί ή σχεδιάζεται να εφαρμοστούν στην περιοχή.

Τα “αναπτυξιακά σχέδια” προσβλέπουν στη δημιουργία ενός μεγάλου λιμανιού στο Μικρό και στο Μεγάλο Βαθύ ισοπεδώνοντας μια περιοχή με ορατά σημάδια ιστορικής συνέχειας τεσσάρων χιλιάδων και πλέον χρονων. Το λιμάνι αυτό ίσως και να το ονομάσουν ̈Ιφιγένεια ̈. Ίσως ακόμα να αναφέρουν σε διαδικτυακούς τόπους και διαφημιστικά φυλλάδια τον μύθο της Ιφιγένειας και τη σύναξη των πλοίων των Αχαιών σε αυτά τα παράλια, τα οποία σκοπεύουν να τα θάψουν κάτω από τόνους τσιμέντου και επικίνδυνα για την υγεία απόβλητα. Έτσι θεωρούν ορισμένοι ότι υπηρετούν την Ιστορία του τόπου, χωρίς να σκέφτονται την ανυπολόγιστη καταστροφή που θα φέρει το φαραωνικό έργο του λιμανιού με τα συνακόλουθα χερσαία έργα, τόσο στο τοπίο, όσο και στη θάλασσια περιοχή Θα καταστραφεί κάθε είδος ενάλιας αρχαιολογικής κατασκευής που πιθανόν να υπάρχει κάτω από το στρώμα των εναποθέσεων της τσιμεντόσκονης στο βυθό αυτής της μυθικής και ιστορικής θάλασσας.

Για όποιον επισκέπτεται τον κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο, είναι φανερό ότι οι μέχρι σήμερα αποφάσεις για τις προοπτικές της περιοχής είχαν σαν αποτέλεσμα τεράστιες πληγές στη φύση, και υποβάθμιση του αρχαιολογικού χώρου. Η περιοχή παρ ́όλα αυτά εξακολουθεί να παραπέμπει στην εικόνα μιας αιώνιας φυσικής ομορφιάς. Τα θαλάσσια παράλια με τους απάγκιους όρμους, τα βουνά και οι λόφοι με τις τραχιές πλαγιές δίπλα στην θάλασσα, οι κοιλάδες και οι υγρότοποι, τα εύφορα χώματα, ο πολύπαθος όρμος Μεγάλο Βαθύ, που μπορεί με λίγη φροντίδα να επανέλθει σε μια πρότερη κατάσταση, ο όρμος Μικρό Βαθύ με το μικρό αλσύλλιο που οδηγεί στο Ιερό της Αρτέμιδος, με το νερό να υπάρχει ακόμα και σήμερα στην αρχαία κρήνη, όλα αυτά είναι τα φυσικά στοιχεία που έρχονται να συμπληρώσουν το αρχαιολογικό τοπίο που σήμερα όμως βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο .

Ως πολίτες αυτής της περιοχής δεν επιθυμούμε έναν αρχαιολογικό χώρο προσαρμοσμένο στα μέτρα μιας δήθεν ανάπτυξης που μέχρι τώρα έχει καταστρέψει αρχαιολογικούς θησαυρούς, έχει λεηλατήσει τα χώματα της περιοχής, έχει μολύνει το περιβάλλον. Ως πολίτες προασπιζόμαστε το δημόσιο συμφέρον και ευελπιστούμε σε μια ήπια βιώσιμη ανάπτυξη του τόπου με γνώμονα την επαναφορά της σχέσης ανθρώπου ‐ φύσης σε ισορροπία, Αγωνιζόμαστε για τη διάσωση του ιστορικού αποθέματος και την αποκατάσταση της χαμένης σχέσης των πολιτών με την ιστορία τους, αλλά και για το δικαίωμα να ζούμε σε ένα περιβάλλον που δεν απειλεί την υγεία μας.

Η διάσωση, η προστασία και η ανάδειξη των πολιτιστικών μνημείων της Αυλίδας και του φυσικού περιβάλλοντος δεν αποτελεί υποχρέωση μόνον της πολιτείας, αλλά και των πολιτών που έχουν την τύχη να κατοικούν σε έναν τόπο με παγκόσμια φήμη λόγω της ιστορικής και πολιτιστικής του σημασίας, γεγονός το οποίο αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα και ορίζει μια ταυτότητα τόπου διεθνούς αναγνώρισης.

Η Αυλίδα θα πρέπει επιτέλους να συμπεριληφθεί άμεσα στους σχεδιασμούς της πολιτείας που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό. Η περιοχή διαθέτει ένα πλέγμα σημαντικών ανθρωπογενών και φυσικών τοποσήμων και πλούσιο ιστορικό και μυθικό απόθεμα που της προσδίδουν μια ιδιαίτερη δυναμική, με δυνατότητες πολιτιστικής και ήπιας τουριστικής ανάπτυξης, με τοπική, υπερ‐τοπική αλλά και διεθνή εμβέλεια.

Θέατρο Χαλκίδας
Αναγκαστικός Συνεταιρισμός Βαθέως Αυλίδος

Not another sacrifice in Avlida.

The wider archaeological site of Avlida includes the sanctuary of Goddess Artemis and scattered archaeological ruins revealing the importance of a Mycenaeic centre as well as later and contemporary constructions which, combined with the geophysical relief of the area, compose an interesting web of a historical site with monuments from four different historical periods. The mythological tradition referring to the outset of the Trojan venture and the sacrifice of Ifigeneia on this land, as it was narrated by Homer and the masterpieces of the ancient tragedians, has given the area a universal cultural value. Avlida, unlike other areas, bears the burden and obligation of preserving a myth. It also has the privilege of keeping a special place in the global historical memory. Unfortunately, the modern history of the area was to be connected alongside the sacrifice of Ifigeneia with the sacrifice of the natural environment in the name of profit and uncontrolled development. Due to its geophysical relief , Avlida features nearby sea and road links, the bay called “Megalo Vathi”, a sheltered site ideal for installing industry facilities, and, a subsoil rich in high quality limestone suitable for preparing high quality concrete. As a result, the Mycenaeic cemetery was to turn to dust and cement . The sea was covered with cement altering the historical view of the place at the hill called “Nisi” where the sea penetrated the land, North of “Megalo Vathi” and South of “Mikro Vathi” to the sanctuary of Artemis of Avlida. The surface of the ground, the findings at the archaeological site and the bottom of the sea were covered with layers of thick cement screed. At “Megalo Vouno”, the quarrying went deep into the ground until it reached the foundation of the “Hellenistic wall.” At the bay “Megalo Vathi”, concrete piers were constructed, the coast was covered with cement while the soil and the sea were polluted with dangerous waste. The area was highly degraded due to the uncontrolled running of the industries and the greed of the leadership of the cement factory. The area has been declared an archaeological site since 1970 (Government Gazette 562/B/11.8.1970) while its boundaries and coordinates have been redefined sine 2001 (Government Gazette 1427/B/22.10.2001). However, the effort for the protection of the archaeological site had been initiated much earlier by the curator of Boiotia, Ioannis Threpsiadis, who, in 1941, excavated the sanctuary of Artemis of Avlida and, in 1956, managed to stop the quarrying at the hill “Nisi” The phrase “archaeological site of Avlida” seems to frighten some people who think it has no meaning and consider the place as a parcel of land of vague extent on the map which, from their point of view, should have never been declared an archaeological site. They support that the place is of minor cultural and archaeological interest so there has been no reason to be protected or be given prominence. The disdain of the place and the downplay of its global significance seem to have facilitated and still facilitate the well known “development plans” that have already been carried out or the ones that are going to be carried out in the area. According to the “development plans” an area with visible signs of more than four‐thousand‐year historical continuity is to be torn down so that a port will be built in its place. The port may be called “Ifigeneia.” The myth of Ifigeneia and the gathering of the ships of the Achaean οn the same coast they are about to burry under tons of cement and dangerous waste may even be mentioned on websites or in brochures. This is how some people think they serve the history of their land without considering the damage the natural surroundings and the sea will suffer because of the construction of the port and the subsequent land work. Any kind of marine archaeological construction which may lie under the layers of cement screed at the bottom of this mythical and historical sea will be destroyed. To the visitor of this declared archaeological site it is obvious that the decisions made so far regarding the development of the area have resulted in damaging the environment and degrading the archaeological site. Nevertheless, the area still brings to mind images of eternal natural beauty. The coast, the wind‐protected bays, the mountains and the hills with the rough slopes by the sea, the plains, the fertile land, the bay “Megalo Vathi” which has suffered a lot and the bay “Mikro Vathi” where there is the grove of trees leading to the sanctuary of Artemis and the drinking fountain compose the archaeological site which is in great danger. As citizens of this area we do not wish for an archaeological site adapted to the needs of an allegedly development which has destroyed a lot of archaeological treasures so far, has plundered the soil and has polluted the environment. As citizens we defend the public interest and we hope for a mild and sustainable growth of the place aiming at restoring the balance of the man and nature relationship. The preservation, the protection and the promotion of the cultural monuments and of the surroundings of Avlida is a responsibility not only of the state but also of its citizens who are fortunate enough to reside in a place whose historical and cultural value defines it as a place of international acknowledgement. Avlida should be, finally, included in the state planning related to culture. The area consists of a network of significant man‐made and natural landmarks along with a rich historical and mythical stock giving it a special dynamic and the potential for cultural and touristic development of local, hyperlocal and international scope.

Aulis sacrifiée

Aulis, par son relief géologique naturel, se trouve à proximité immédiate de routes maritimes et terrestres, et de la baie de Mégalo Vathy, un espace protégé, idéal pour l’installation d’industries. La baie possède un sol calcaire très riche, propice à la production d’un ciment de qualité. C’est pourquoi le cimetière mycénien qui s’y trouvait a été réduit en poussière . La mer s’est transformée en dépotoir et le paysage historique de la colline Nisi, là où la mer s’avançait à l’intérieur des terres, de Mégalo Vathy et de Mikro Vathy jusqu’au temple d’Artemis, a été saccagé. La surface du sol, les vestiges archéologiques de même que le fond marin ont été recouverts de plusieurs centimètres de ciment solidifié . À Mégalo Vouno, les carrières de la cimenterie ont tellement rongé la colline qu’elles ont fini par exhumer les murs de l’époque hellénistique. Dans la baie de Mégalo Vathy, on a vu se construire des jetées en ciment, le front de mer s’est transformé en décharge et la terre et la mer ont été polluées par le rejet de dangereux déchets. Le site a été considérablement dégradé par le fonctionnement incontrôlé des industries et par l’avidité de la cimenterie. Ce lieu est déclaré site archéologique depuis 1970 (B.O. 562/B/11.8.1970) et ses frontières ont été précisément redéfinies en 2001 (B.O. 1427/B/22.10.2001). Mais les efforts pour préserver le site avaient commencé beaucoup plus tôt, en 1941, quand l’inspecteur des sites archéologiques de Béotie, Ioannis Thrépsiadis, a découvert le temple d’Artémis et réussi à arrêter l’exploitation des carrières de la colline Nisi. De toute évidence, l’expression « site archéologique d’Aulis » fait peur à certains qui la considèrent comme vide de sens. Ils considèrent ce lieu comme une simple surface aux frontières indéfinies sur une carte qui n’aurait jamais dû être déclarée espace archéologique. Ils soutiennent que c’est un site qui ne comporte pas de grand intérêt archéologique ni culturel et qu’on a eu raison de ne pas le protéger ni le promouvoir. La détérioration du site et la minoration de son importance internationale ont facilité et facilitent encore les « plans de développement » que nous connaissons tous et qui ont déjà été mis en œuvre dans la région ou le seront bientôt. Ces « plans de développement » prévoient la création d’un port en rayant de la carte une région qui comporte les traces d’une histoire de plus de quatre mille ans . Peut‐être qu’ils donneront à ce port le nom d’ « Iphigénie ». Peut‐être qu’ils mentionneront sur tel site internet ou telle brochure promotionnelle le mythe d’Iphigénie ou le rassemblement de la flotte achéenne sur cette plage qu’ils veulent enterrer sous le ciment et les détritus nocifs. C’est de cette façon que certains croient servir l’Histoire du lieu, sans même penser aux destructions massives que les travaux de construction du port causeront tant sur le paysage terrestre que maritime du lieu. Tout objet ou vestige archéologique qui repose probablement dans les fonds marins de cette mer mythique, couverte d’une épaisse couche de ciment, sera à jamais détruit. Il suffit de visiter ce lieu pour aussitôt comprendre que jusqu’à aujourd’hui, toutes les décisions qui concernaient l’avenir de la région ont contribué à nuire à la nature et à dégrader le site archéologique. Malgré tout, la région ne cesse de renvoyer une image d’éternelle beauté naturelle. Les fronts de mer avec leurs baies protégées, les montagnes et les collines avec leurs pentes abruptes qui côtoient la mer, les vallées et les cours d’eau, la terre fertile, la baie de Mégalo Vathy qui a été témoin de tant de choses, la baie de Mikro Vathy avec son petit bois qui débouche sur le temple d’Artémis où l’eau de l’antique source coule encore aujourd’hui, tous ces éléments naturels viennent compléter le paysage archéologique qui aujourd’hui se trouve en grand danger. En tant que citoyens de cette région, nous ne voulons pas d’un site archéologique qui se plierait aux exigences d’un soi‐disant développement qui jusqu’ici a détruit tous les trésors archéologiques , pillé les sols de la région et pollué la nature. En tant que citoyens, nous défendons l’intérêt public et espérons un développement durable pour notre région qui rééquilibrerait les rapports entre l’humain et la nature. Nous luttons pour la sauvegarde des vestiges archéologiques et pour le rétablissement des relations perdues entre les citoyens et leur histoire mais aussi pour le droit de vivre dans un environnement qui ne constitue pas une menace pour notre santé. La sauvegarde, la protection et la promotion des monuments culturels d’Aulis et de son environnement naturel ne sont pas un devoir seulement de l’État, mais aussi des citoyens qui ont la chance de vivre dans un lieu mondialement célèbre en raison de son importance historique et culturelle, un avantage non négligeable qui accorde à ce lieu une identité que tout le monde reconnaît. Aulis doit être immédiatement intégrée aux projets culturels de l’État. La région possède un capital humain, naturel, historique et mythique très riche qui lui confère une dynamique particulière et lui offre la possibilité d’un développement culturel et touristique respectueux de l’environnement, d’un rayonnement local, régional mais aussi international.

Nein zu einer weiteren Opferung in Avlida

Das archäologische Umfeld von Avlida umfasst den Artemistempel und in der Landschaft verteilt archäologische Überreste, die von einem bedeutendem mykenischen Zentrums zeugen, sowie spätere und moderne Bauwerke, die sich mit der geophysikalischen Beschaffenheit der Umgebung zu einem interessanten historischen Geflecht mit Denkmälern aus vier verschiedenen Geschichtsperioden zusammenfügen. Avlida, wie nur wenige Orte, trägt die Last der Verantwortung für die Erinnerung an einen Mythos sowie für den besonderen Platz in der Weltgeschichte. Dem Ort war leider in der neueren Geschichte, neben der Opferung der Iphigenie, eine weitere Opferung zugedacht, die der natürlichen Umwelt, die Landschaft und das Meer betreffend, geopfert dem Altar des Profits und einer unkontrollierten Entwicklung. Der Mythos der Opferung der Iphigenie in Avlida ist identitätsstiftend für einen international anerkannten Ort und kann zur weiteren Entwicklung der notwendigen Bedingungen für das Vorzeigen des Gebiets beitragen. Avlida hat, wegen seiner geophysikalischen Beschaffenheit , gute Verkehrsanbindungen sowohl zu Wasser als auch zu Land. Es gibt dort die Bucht ΄Μegalo Vathi΄, natürlich geschützt und deshalb ideal für die Errichtung von Industrieanlagen, und es gibt dort auch hervorragenden Kalkstein für die Herstellung von hervorragendem Zement. So war es dem mykenischen Friedhof zugedacht, zu Staub und Zement zu werden. Küstenabschnitte wurden zugeschüttet, das historische Landschaftsbild des Hügels ΄Νisi΄ verändert, nördlich von der Bucht ΄Μegalo Vathi΄ und südlich von der Bucht ΄Μikro Vathi΄ bis zum Artemistempel. Die Erdoberfläche, die archäologischen Funde sowie der Meeresgrund sind mit einer dicken Schicht aus hartgewordenem Zementstaub überdeckt. Beim Berg ΄Μegalo Vouno΄ ist der Steinbruch soweit vorangeschritten, dass ein großer Teil des Berges bereits abgetragen ist, fast bis zum Fundament der Hellenistischen Mauer. In der Bucht ΄Μegalo Vathi΄ sind Anleger aus Zement gebaut worden, Küstenabschnitte sind zugeschüttet worden, Erde und Wasser sind durch Abfälle verschmutzt worden. Der Landstrich wurde stark abgewertet durch den unkontrollierten Betrieb von Industrieanlagen und der ungezügelten Nachfrage an Nachschub von Rohmaterial für das Zementwerk. Es handelt sich um ein ausgewiesenes archäologisches Gebiet seit 1970 (veröffentlicht durch die griechische Regierung mit dem Beschluss 562/B/11.8.1970) sowie mit neu festgelegten Koordinaten 2001 (Beschluss 1427/B/22.10.2001). Versuche, den archäologischen Ort zu schützen, fanden schon viel früher statt, von dem Zuständigen für archäologische Stätten des Verwaltungsbezirks Viotia, Ioannis Threpsiadis, der 1941 den Artemistempel ans Tageslicht gebracht hat. Es gelang ihm außerdem 1956, den Steinbruch am Hügel ΄Νisi΄ stillzulegen. Es scheint aber, dass der Begriff Ά rchäologische Stätte Avlida ΄ einigen Leuten missfällt. Sie meinen, es handele sich um eine leere Floskel, um ein nicht weiter definiertes Gebiet auf der Landkarte und sie glauben außerdem, dass dieses Gebiet nie hätte zu einer archäologischen Stätte erklärt werden sollen. Sie argumentieren, dass dieses Gebiet kulturell und archäologisch ohne Bedeutung ist und dass es gut so ist, dass es nie geschützt und vorgezeigt wurde. Die Geringschätzung und Abwertung der weltweiten Bedeutung dieses Ortes machte und macht es den bis heute bekannten ‘Entwicklungsplänen΄ leicht, die schon zur Anwendung gekommen sind oder noch zur Anwendung kommen werden. Die Entwicklungspläne sehen auch den Bau einer Hafenanlage vor, die die sichtbaren historischen Denkmäler von mehr als 4000 Jahren dem Erdboden gleich machen wird. Vielleicht werden sie dem Hafen den Namen Iphigenie geben. Vielleicht werden sie sogar im Internet oder in Werbeprospekten den Mythos über die Opferung der Iphigenie anführen und auch das sich Versammeln der Schiffe der Achaier in dieser Bucht, die sie jetzt mit Tonnen von Zement und gesundheitsgefährdenden Abfällen zuschütten wollen. Manche Leute meinen, so der Geschichte eines Ortes zu dienen, ohne an die unkalkulierbare Katastrophe zu denken, die der Bau des Hafens sowie die nötigen Bauarbeiten zu Land mit sich bringen werden, für das Meer sowie für die Landschaft. Alle sich unter Wasser befindlichen antiken Bauwerke, von deren Existenz man ausgeht, überdeckt von Zementstaub auf dem Grund dieses mythischen und historischen Meeresabschnitts, werden für immer zerstört. Es ist offensichtlich für jeden, der diese ausgewiesene archäologische Stätte besucht, dass die bis jetzt getroffenen Entscheidungen über die Zukunft dieses Gebiets der Natur großen Schaden zugefügt haben und die archäologische Stätte geringschätzen. Trotz allem beeindruckt das Gebiet immer noch durch seine natürliche Schönheit. Die Küsten mit den windgeschützten Buchten, die Berge und die Hügel mit den rauhen Hängen, die bis ans Ufer reichen, die Ebenen und die Feuchtgebiete, die fruchtbare Erde, die leidgeprüfte Bucht ΄Μikro Vathi΄ mit dem kleinen Hain, der zum Artemistempel führt, mit dem Wasser, das es noch immer in dem antiken Brunnen gibt – all das sind die Elemente, die diese archäologische Stätte ergänzen, die sich heute allerdings in großer Gefahr befindet. Als Bürger dieser Stadt wollen wir keine archäologische Stätte angepasst an die Maßnahmen eines sogenannten Entwicklungsplans, der bis jetzt archäologische Schätze zerstört hat , der die Erde der Umgebung ausgebeutet hat, der die Umwelt verschmutzt hat. Als Bürger verteidigen wir das öffentliche Interesse und hoffen auf eine sanfte, nachhaltige Entwicklung des Gebiets unter Berücksichtigung der Wiederherstellung der Harmonie zwischen Mensch und Natur. Wir kämpfen für den Erhalt der antiken Denkmäler sowie für die Wiederherstellung der verlorengegangenen Beziehung der Bürger zu ihrer Geschichte, aber auch für das Recht, in einer Umwelt zu leben, die nicht unsere Gesundheit bedroht. Die Rettung, der Schutz und das Präsentieren der kulturellen Denkmäler von Avlida und seines natürlichen Umfeldes ist nicht nur Pflicht des Staates, sondern auch seiner Bürger, die das Glück haben, an einem Ort von weltweitem Ansehen zu leben, basierend auf der geschichtlichen und kulturellen Bedeutung, zum Vorteil für die Identität dieses international anerkannten Ortes. Avlida muss endlich und umgehend in die kulturellen Pläne des Staates einbezogen werden. Das Gebiet verfügt über ein Geflecht von von Menschenhand geschaffenen und von natürlichen Markenzeichen und über ein reiches historisches Erbe , was ihm eine besondere Dynamik verleiht. Mit der Möglichkeit einer kulturellen und schonenden touristischen Entwicklung, mit regionaler, überregionaler und internationaler Reichweite.