Laat ons wat groen, stop de verkaveling in mol-sluis!

Voor de tweede keer laten dezelfde projectontwikkelaars hun begerige ogen vallen op een van de laatste stukken open ruimtes die we nog rijk zijn. De eerste keer hebben we ze, met veel bloed, zweet en tranen, een halt kunnen toeroepen voor de Bestendige Deputatie. Maar het gebeurt opnieuw! De Galbergen, zo’n prachtig, kwetsbaar natuurgebied, omringen met 72 wooneenheden is waanzin dat enkel kan ontsproten zijn aan het brein van de een of andere bureauklerk die Mol waarschijnlijk niet eens weet liggen. En laat jullie niet misleiden door hun uitspraak: "het te ontwikkelen gebied ligt niet in de Galbergen". Dat moest er nog bijkomen! Maar het ligt er wel pal tegen, zo dicht als maar enigszins mogelijk is. Het hele gebied wordt daardoor helemaal ingesloten, door zo’n massa huizen dan nog. Dat betekent de doodsteek voor dit kwetsbare en oh zo mooie stukje natuur, dat nu, in deze coronatijden, de drukte nog amper aankan.

Ook de doodsteek voor het laatste stukje landschap waar Jacob Smits en zijn vrienden zo door gecharmeerd waren dat ze hier bleven wonen. Dat zoiets verdwijnt kunnen en mogen we niet laten gebeuren. Dat moet gekoesterd en beschermd worden. Het past ook helemaal niet in het beeld van ‘t Sluys, dat kun je goed zien in de Diepestraat. Een litteken in de Dorpsstraat. Wat eens groene weiden waren werd plots een verkaveling. Ik heb me laten vertellen dat niet eens twee derde van de bouwgronden na toch een aantal jaar later niet eens verkocht zijn. Van woningnood kun je dus moeilijk spreken, wel van graaien. Zelfs in deze tijd waarin een nooit geziene uitdaging op ons afkomt bleven deze heren blind en gaan ze doodleuk verder met betonneren. Dat kunnen en mogen we niet laten gebeuren beste Sluyzenaars en alle natuurminnende mensen. Eén blok moeten we vormen, dan zijn we sterk en voor de beleidmakers wil ik woorden uit de nu al legendarische speech van Biden gebruiken: "we gaven jullie een speer, doe er het goede mee".