KULTURA ŁOWIECKA TO NIE NASZE DZIEDZICTWO

Proszę o odrzucenie wniosku o wpis kultury łowieckiej na Krajową Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Ta krwawa tradycja, kultywująca śmierć przez zwyczaje i ceremoniały łowieckie na polowaniach zbiorowych, pokoty martwych zwierząt, czy gwarę łowiecką, zasłaniającą przemoc i okrucieństwo, nie zasługuje na miano polskiego dziedzictwa kulturowego.

Kultura łowiecka, nierozerwalnie związana z zabijaniem, jest sprzeczna z główną ideą Konwencji UNESCO. Zgodnie z nią chronione dziedzictwo powinno przyczyniać się do pokoju i równości, obejmując takie praktyki kulturowe, które są odtwarzane przez wspólnoty w poszanowaniu praw człowieka i z zachowaniem wzajemnego szacunku pomiędzy innymi wspólnotami, grupami i jednostkami oraz zasad zrównoważonego rozwoju.
Współcześnie łowiectwo jest działalnością kontrowersyjną, od lat będąc obiektem publicznej krytyki i protestów społecznych. W czasach nadprodukcji żywności i jej marnowania, polowania nie spełniają już swojej historycznej roli zapewnienia pokarmu w celu przetrwania, stając się głównie formą rekreacji i sportu. Zdecydowana większość polskiego społeczeństwa nie akceptuje takich praktyk i nie identyfikuje się z kulturą łowiecką. Ludzie są wrażliwi na cierpienie zwierząt, dążąc do eliminowania wszelkich form okrucieństwa wobec nich, w tym ich nieuzasadnionego zabijania.

Nie każdej tradycji warto nadawać status dziedzictwa. Kolejne kraje zakazują nieetycznych i niemoralnych praktyk wobec zwierząt. Tak stało się z wykorzystywaniem żywych zwierząt w treningach i konkursach psów myśliwskich, sportowym i hazardowym wykorzystaniem walk zwierząt, hodowlami na futra, czy corridą w Katalonii. Dlatego stanowczo sprzeciwiam się wpisaniu kultury łowieckiej na listę naszego dziedzictwa kulturowego.