Κύμα Αλληλεγγύης

Αποστολή βοήθειας σε πρόσφυγες στην Ελλάδα

Του Mike Baillie

Γεννήθηκα στη Νότια Αφρική πριν από 30 περίπου χρόνια. Κι επειδή έτυχε να γεννηθώ με λευκό δέρμα, στη ζωή μου είχα πολλά προνόμια απ’ την αρχή. Φαγητό, καλό σχολείο και πανεπιστημιακή μόρφωση. Αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να είχα γεννηθεί μαύρος ή φτωχός ή σε κάποια χώρα όπως η Συρία ή το Σουδάν. Και τότε η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Σήμερα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιοι βρίσκονται σε τόσο δυσχερή κατάσταση που πουλάνε όλη τους τη ζωή για να διασχίσουν τη θάλασσα σε μια πλαστική βαρκούλα. Δεν το κάνουν επειδή το επέλεξαν. Το κάνουν επειδή δεν έχουν επιλογή. Και σε κάποιον άλλο τόπο και χρόνο, θα μπορούσαμε να είμαστε εσύ κι εγώ πάνω στα κύματα.

Βλέπουμε σε φωτογραφίες παιδάκια τυλιγμένα σε κουβέρτες, να τα κρατούν πατεράδες στους ώμους τους καθώς μπαίνουν περπατώντας στη θάλασσα. Καΐκια για δέκα άτομα να μεταφέρουν 50. Το κοριτσάκι που έβαλε όλη της τη ζωή και τις σχολικές της φωτογραφίες σε μια τσαντούλα που έμπασε νερά. Αλλά πώς μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά;

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να προσπαθήσω και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Χάρη σε δωρεές από μέλη του Avaaz ανά τον κόσμο, γεμίσαμε μια νταλίκα με χιλιάδες υπνόσακους και είδη προσωπικής υγιεινής και πάνες για οικογένειες προσφύγων σε δύο ελληνικά νησιά. Με μια ομάδα μελών από την Αθήνα, τα πήγαμε στην Κω και μετά στη Λέρο και δώσαμε σε πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ, το Σουδάν, ακόμα και το Μπαγκλαντές, λίγα πράγματα για ν’ αντέξουν. Κάθε μέρα, περίπου 600 πρόσφυγες φτάνουν στα ελληνικά νησιά και η Ελλάδα είναι πλέον η κύρια πύλη εισόδου για πρόσφυγές που κατευθύνονται προς την Ευρώπη.

Επίσης δώσαμε είδη σε δυο τοπικές ομάδες αλληλεγγύης . Απλοί πολίτες που με δική τους πρωτοβουλία οργανώθηκαν για να αντιμετωπίσουν την προσφυγική κρίση στον τόπο τους. Σ’ αυτούς απευθύνεται η αστυνομία και το λιμενικό όταν οι πρόσφυγες χρειάζονται νερό ή όταν ένα μωρό χρειάζεται στεγνά ρούχα. Είναι δάσκαλοι και δασκάλες που δουλεύουν όλη μέρα και μετά, το απόγευμα, προσφέρουν ελπίδα και καταφύγιο σε οικογένειες προσφύγων. Είναι άνθρωποι όπως η Ματίνα, πρώην Ειρηνοδίκης, που με το ένα χέρι παίρνει τα υπουργεία τηλέφωνο και με το άλλο μοιράζει πάνες και στεγνά παπούτσια.

Είναι εκπληκτικοί άνθρωποι που έχουν πολλή ενέργεια, ελπίδα και αγάπη, αλλά και που ανησυχούν για όσα έρχονται. Και πολλοί απ’ αυτούς είναι μέλη του Avaaz, όπως κι εσύ.

Για μένα προσωπικά, η σημαντικότερη στιγμή ήταν ένα απόγευμα στην Κω. Είχαμε μοιράσει είδη προσωπικής υγιεινής σ’ ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο στο οποίο κατασκηνώνουν οικογένειες προσφύγων. Εκεί υπήρχαν γύρω στα 20 παιδιά και για περίπου μια ώρα απλά παίζαμε και κάναμε αστεία. Ζωγραφίζαμε Μίκυ Μάους, κάναμε σβούρες στη σκόνη, τα παίρναμε στους ώμους μας. Ήταν μια ευκαιρία να νιώσουμε πραγματικοί άνθρωποι, να γελάσουμε με την καρδιά μας μαζί με παιδιά που μόλις είχαν παρατήσει τα πάντα στην πατρίδα τους.

Ο κόσμος μας είναι σκληρός αυτή την εποχή και οι κυβερνήσεις υψώνουν τείχη, κάνοντας το παν για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να μπουν. Όμως ως μέλη αυτού του κινήματος αντιστεκόμαστε. Μπροστά σε όλα αυτά, βουτάμε στο νερό με όπλα μας την αγάπη και την ανθρωπιά. Καταρρίπτουμε τη δηλητηριώδη ρητορική του «καθένας για την πάρτη του» και απλώνουμε το χέρι μας πάνω από τα τείχη. Όταν οι κυβερνήσεις λένε «όχι», εμείς τις παρακάμπτουμε και σηκώνουμε ανάχωμα στην ξενοφοβία και το ρατσισμό τους. Μαζί, δείχνουμε πώς μπορεί να υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος, στον οποίο, αντί να κλείνουμε απέξω τους ανθρώπους, τους σηκώνουμε ψηλά, τους κοιτάμε στα μάτια και αυτό μας κάνει όλους πιο ευτυχισμένους.

Σε ευχαριστούμε που βοήθησες για να γίνει αυτή η δράση πραγματικότητα. Σε ευχαριστούμε που κοιτάς τις ειδήσεις, διαβάζεις τα email μας και συμμετέχεις ενεργά. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αδιαφορήσουμε, αλλά αυτό θα μας έκανε λιγότερο ανθρώπους. Σε ευχαριστούμε που βάζεις την καρδιά σου και συμμετέχεις στον αγώνα. Έρχονται υπέροχα πράγματα.